Συνυπαίτιος σε τροχαίο ατύχημα ο οδηγός δικύκλου που δεν φορούσε κράνος

Συνυπαίτιος σε τροχαίο ατύχημα ο οδηγός δικύκλου που δεν φορούσε κράνος

Οδηγός δικύκλου που τραυματίστηκε σε τροχαίο αν δεν φοράει κράνος, δικαιούται μειωμένης αποζημίωσης για τις ιατρικές δαπάνες που θα καταβάλλει προς αποκατάσταση της υγείας του

Συγκεκριμένα σύμφωνα με την με αριθμό 234/2019 απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Πατρών, οδηγός δικύκλου που τραυματίστηκε σε τροχαίο αν δεν φοράει κράνος, δικαιούται μειωμένης, κατά 50%, αποζημίωσης για τις ιατρικές δαπάνες που θα καταβάλλει προς αποκατάσταση της υγείας του.

Και τούτο διότι, η μη τήρηση των κανόνων ασφάλειας στην οδήγηση (παράλειψή του να φορέσει κράνος) τον καθιστά συνυπαίτιο στο τροχαίο, ακόμη και αν ο ίδιος δεν φέρει καμία ευθύνη για το συμβάν

Η συγκεκριμένη απόφαση που εκδόθηκε από το Μονομελές Εφετείο Πατρών και έχει επί της ουσίας δυο σκέλη. Το δικαστήριο ναι μεν επιδικάζεται αποζημίωση στον οδηγό του δικύκλου που τραυματίστηκε στο τροχαίο για ηθική βλάβη, ωστόσο, αποφαίνεται πως πρέπει να του καταβληθεί μειωμένο κατά 50% το ποσό που του είχε επιδικασθεί σε πρώτο βαθμό για τις δαπάνες αποκατάστασης της υγείας του.

Ειδικότερα, το δικαστήριο αφού προσδιόρισε το κόστος της θεραπείας του συγκεκριμένου οδηγού στις 2.500 ευρώ (αποκατάσταση θλαστικών τραυμάτων σε κεφάλι και πρόσωπο με χειρουργική επέμβαση, αμοιβές γιατρών, μετεγχειρητική παρακολούθηση, κ.ά), έκρινε εν τέλει πως το «ποσό της αποζημίωσης που δικαιούται (ο οδηγός) για τη δαπάνη αυτή πρέπει να μειωθεί κατά ποσοστό 50% και να του επιδικαστεί τελικά το ποσό των 1.250 ευρώ». Και αυτό γιατί – σύμφωνα με την απόφαση – «συνυπαίτιος στην επέλευση των ως άνω πολλαπλών θλαστικών τραυμάτων είναι και ο ίδιος, επειδή, κατά την οδήγηση του δικύκλου του, δεν έφερε προστατευτικό κράνος, το οποίο αν έφερε, μετά βεβαιότητας δεν θα είχε υποστεί τις ως άνω σωματικές βλάβες ή στην έκταση που τις υπέστη».

Το σκεπτικό και διατακτικό της απόφασης έχει ως εξής:

Το κόστος αυτής της επέμβασης και της θεραπείας εκτιμάται ότι θα ανέλθει σε 2.500 ευρώ, ήτοι 1.000 ευρώ αμοιβή ιατρού πλαστικού χειρουργού, 400 ευρώ αμοιβή αναισθησιολόγου, 300 ευρώ αμοιβή ιατρού βοηθού χειρουργείου, αμοιβή κλινικής 500 ευρώ και κόστος θεραπείας laser μετεγχειρητικής παρακολούθησης και αγωγής 300 ευρώ. Το ποσό όμως της αποζημίωσης που δικαιούται για τη δαπάνη αυτή πρέπει να μειωθεί κατά ποσοστό 50% και να του επιδικαστεί τελικά το ποσό των 1.250 ευρώ, γιατί συνυπαίτιος στην επέλευση των ως άνω πολλαπλών θλαστικών τραυμάτων είναι και ο ίδιος, επειδή, κατά την οδήγηση του δικύκλου του, δεν έφερε προστατευτικό κράνος, το οποίο αν έφερε, μετά βεβαιότητας δεν θα είχε υποστεί τις ως άνω σωματικές βλάβες ή στην έκταση που τις υπέστη. Ο ισχυρισμός του ενάγοντος ότι δεν όφειλε να φέρει προστατευτικό κράνος γιατί οδηγούσε κλειστού τύπου δίκυκλο, το οποίο πληροί τις προδιαγραφές που ορίζονται στην ΥΑ 16703/716/19.4.2001 (δηλαδή σύμφωνα με το αρθρ. 4 παρ. 2 – α) να φέρουν ζώνες ασφαλείας, που πληρούν τις διατάξεις της ΚΥΑ 22529/1883/98, όπως ισχύει, β) προστατευτικό κουβούκλιο καθώς και άλλους μηχανισμούς προστασίας του οδηγού και του επιβάτη και γ) βεβαίωση από την αρμόδια υπηρεσία άλλου Συμβαλλόμενου Κράτους που εφαρμόζει τον Κανονισμό Α22 ότι στο κράτος αυτό δεν είναι υποχρεωτική η χρήση προστατευτικού κράνους για το συγκεκριμένο τύπο δικύκλου και ότι τα συστήματα ασφαλείας αυτού παρέχουν προστασία στους χρήστες του ισοδύναμη τουλάχιστον με αυτή που παρέχει η χρήση προστατευτικού κράνους), πρέπει να απορριφθεί κατ’ ουσίαν, γιατί δεν αποδείχθηκε ότι το συγκεκριμένο δίκυκλο πληρούσε αυτές τις ως άνω προδιαγραφές, ούτε άλλωστε αναγραφόταν σχετική παρατήρηση στην άδεια κυκλοφορίας του περί μη υποχρέωσης του αναβάτη να φέρει προστατευτικό κράνος, όπως θα έπρεπε, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 5 παρ. 2 της ως άνω ΥΑ, αν πληρούσε τις προδιαγραφές του νόμου. Άλλωστε, εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι το εν λόγω δίκυκλο δεν προσέφερε προστασία στον οδηγό του ισοδύναμη τουλάχιστον με αυτή που παρέχει η χρήση προστατευτικού κράνους, αφού αν το φορούσε τότε δεν θα είχε υποστεί τις ως άνω σωματικές βλάβες.

Κατ’ ακολουθία των ανωτέρω έπρεπε η αγωγή να γίνει εν μέρει δεκτή ως ουσιαστικά βάσιμη, απορριπτόμενου του σχετικού αιτήματος για διενέργεια ιατρικής πραγματογνωμοσύνης που υπέβαλαν οι εκκαλούντες, αφού από τα προσκομιζόμενα ιατρικά έγγραφα, ιδιωτικά και δημόσια, που προσκομίστηκαν στη δίκη, το Δικαστήριο διαμόρφωσε πλήρη δικανική πεποίθηση για όλα τα ουσιώδη ζητήματα της υπόθεσης και για τα ιατρικό και δεν υπάρχουν άλλα που να απαιτούν ειδικές γνώσεις της ιατρικής επιστήμης και, στη συνέχεια, να αναγνωριστεί ότι υποχρεούνται οι εναγόμενοι, ευθυνόμενοι εις ολόκληρον, να καταβάλουν στον ενάγοντα το συνολικό ποσό των (1.250 + 135 + 615 + 7.000) 9.000 ευρώ, ως αποζημίωση και χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την πλήρη εξόφληση. Τα πρωτοβάθμιο δικαστήριο που αναγνώρισε αντίστοιχη υποχρέωση των εκκαλούντων στο χρηματικό ποσό των 14.407,40 ευρώ έσφαλε ως προς την εφαρμογή του νόμου και την εκτίμηση των αποδείξεων. Πρέπει, επομένως, να γίνει εν μέρει δεκτή η έφεση ως βάσιμη κατ’ ουσία, να διαταχθεί η επιστροφή των παραβόλων της έφεσης στον καταθέσαντα, να εξαφανιστεί η εκκαλούμενη για την ενότητα της εκτέλεσης και στη συνέχεια να διακρατηθεί η υπόθεση και να γίνει εν μέρει δεκτή η αγωγή και να αναγνωριστεί η ως άνω υποχρέωση των εκκαλούντων – εναγομένων έναντι του εφεσίβλητου – ενάγοντος και τέλος μέρος της δικαστικής δαπάνης του εφεσίβλητου – ενάγοντος και των δύο βαθμών να επιβληθεί σε βάρος των εκκαλούντων – εναγομένων λόγω της εν μέρει νίκης και ήττας τους.

Πηγή: dsanet.gr