Περιήγησή μας αυτήν τη φορά δεν ξεκινά από την Αθήνα, αλλά από το Μουζάκι Kαρδίτσας. Ο λόγος απλός: εκεί «ξεμείναμε» στο τέλος του προηγούμενου ταξιδιωτικού αφιερώματός μας στα χωριά της ανατολικής Αργιθέας, πριν από μερικές εβδομάδες. Και η αλήθεια είναι ότι θέλαμε πολύ να γνωρίσουμε και τη δυτική μεριά της περιοχής.Ξεκινήσαμε λοιπόν ορεξάτοι, μετά από ένα καλό πρόγευμα και με έναν σχεδόν καλοκαιρινό ήλιο. Η κατεύθυνσή μας νότια αρχικά, με τον ποταμό Πάμισο στο αριστερό μας χέρι μέχρι τη διασταύρωση για τα χωριά της Αργιθέας και τη λίμνη Πλαστήρα. Μετά την πρώτη ακολουθεί και δεύτερη διασταύρωση, αριστερά για τα χωριά της ανατολικής Αργιθέας, που τα είχαμε γνωρίσει, και δεξιά για τα χωριά της δυτικής Αργιθέας, που ήταν και το ζητούμενο.
Και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε σιγά-σιγά τον καλό επαρχιακό δρόμο, έχοντας τώρα τον Πάμισο στο δεξί μας χέρι. Στα 2 χιλιόμετρα από την τελευταία διασταύρωση περάσαμε από τον οικισμό Παλαιόκαστρο, κτισμένο στα 650 μ. στα ριζά ενός πέτρινου όγκου. Από εκεί έφευγε ένας δρόμος προς Κεραμαριό – Σπάθες. Στο χάρτη που είχαμε μαζί μας το Κεραμαριό αναφέρεται σαν Κεραμαργιώ και η φαντασία μας άρχισε να καλπάζει! Το χωριό της Μάρως ή το χωριό της αλεπούς; Αποφασίσαμε να το διερευνήσουμε. Οσον αφορά την ονομασία, προέρχεται από κάποιο παλιό κεραμοποιείο που υπήρχε στην περιοχή. Ως προς τα υπόλοιπα, εδώ βρήκαμε έναν παραμυθένιο ξενώνα μετά ταβέρνας. Ο ξενώνας «Κεραμαριό» αποτελείται από 8 ανεξάρτητες κατοικίες μέσα σε ένα κτήμα με ελάφια. Η δε ταβέρνα έχει μια πολύ ιδιαίτερη πόρτα από ολόκληρο κορμό δέντρου. Αποφασίσαμε να τσιμπήσουμε κατιτίς και αποκομίσαμε εξαίρετες γευστικές εντυπώσεις. Γενικά, ενθουσιαστήκαμε με αυτήν τη μικρή παράκαμψη. Πάλι πίσω στο Παλαιόκαστρο και στον κεντρικό δρόμο για Αργιθέα και Ανθηρό, που είναι και η έδρα του δήμου όλων των χωριών της Αργιθέας. Περάσαμε από τους μικρούς οικισμούς Πλατάνια και Παλαιοχώρι και συνεχίσαμε ανεβαίνοντας για τον «αυχένα» του Τυμπάνου στα 1.750 μ. Η θέα επιβλητική και υπέροχη, με όλο τον θεσσαλικό κάμπο, τη λίμνη Πλαστήρα και τις γύρω κορυφές, αν και δεν συνιστάται στους υψοφοβικούς! Ευτυχώς που ο δρόμος είναι άσφαλτος και σχετικά φαρδύς.
Η κατάβαση προς το χωριό Αργιθέα είναι μια απόλαυση λόγω του τοπίου. Μετά από αρκετή κατάβαση φτάσαμε επιτέλους στην Αργιθέα, το παλιό Κνίσοβο αλλιώς, ένα γραφικότατο χωριό που έχει γνωρίσει και γνωρίζει καλύτερες μέρες, ιδίως το καλοκαίρι! Tο χειμώνα σχεδόν εγκαταλείπεται. Νομίζω ότι μόνον ένα ζευγάρι μένει το χειμώνα στο χωριό. Περνώντας, πάντως, εμείς δεν είδαμε κανέναν, ούτε και καμινάδα να καπνίζει. Μας σφίχτηκε λίγο η καρδιά βλέποντας τα έρημα όμορφα σπιτάκια μέσα στα δέντρα και τα έρημα καφενεία. Κάναμε μια μικρή στάση για να περπατήσουμε λίγο το πρόσφατα συντηρημένο μονοπάτι πλάι στο ποταμάκι Πλατάνια και να δούμε την παλιά γέφυρα και τη νεροτριβή που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι για να πλένουν τις φλοκάτες τους.
Συνεχίσαμε για το Aνθηρό, κεφαλοχώρι και έδρα του νέου καλλικρατικού Δήμου Αργιθέας, που είναι και το πιο «ζωντανό» μέρος της περιοχής. Εκεί θα μέναμε το βράδυ και θα ήταν το «ορμητήριό» μας. Ο Χρήστος Καναβός, τέως και νυν δήμαρχος Αργιθέας, μας περίμενε, γιατί, όπως είπε, ήθελε να μας ξεναγήσει ο ίδιος. Τον είχα γνωρίσει το 2005 πάλι ως δήμαρχο, όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Ανθηρό και πολλά από τα χωριά της Αργιθέας. Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στον ωραιότατο ξενώνα «Χριστίνα», βγήκαμε όλοι μαζί για περπάτημα. Και μετά από μια ξενάγηση καθίσαμε για «τσιπράκια» σε έναν ωραιότατο καφενέ, όπου ο κ. Καναβός μάς αφηγήθηκε την ιστορία του χωριού. Και τότε είναι που μάθαμε ότι το παλιό όνομα του Ανθηρού ήταν Μπόκοβιτς, γι’ αυτό και η Μονή της Κοίμησης της Θεοτόκου που υπήρχε εδώ λεγόταν Μονή Μποκοβίτσας (ή Μπουκοβίτσας). Σήμερα σώζεται μόνο ο ναός, ενώ όλα τα κειμήλιά του, που είχαν κλαπεί, βρέθηκαν και φυλάσσονται στο Ιστορικό – Εκκλησιαστικό Μουσείο που στεγάζεται στο παλιό κοινοτικό γραφείο. Για βράδυ φάγαμε καλά στον ξενώνα, που έχει και ταβέρνα, και μετά ύπνο.
ΓΕΦΥΡΙΑ, «ΤΣΙΠΡΑΚΙΑ» ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ
Αυτήν τη φορά σηκωθήκαμε και ξεκινήσαμε πουρνό-πουρνό, μετά το πρωινό φυσικά. Εξάλλου, δεν θέλαμε να στήσουμε τον δήμαρχο που μας περίμενε στην πλατεία.
Πρώτη μας στάση θα ήταν έξω από την Kαρυά, για να δούμε το γεφύρι του Tριζώλου, που κατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα και είναι το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι της Θεσσαλίας. Οταν φτάσαμε πάνω από το γεφύρι, μάθαμε ότι θα χρειάζονταν περίπου 45 λεπτά σκληρής κατάβασης και ανάβασης για να το πλησιάσουμε, και ομόθυμα το αρνηθήκαμε! Αρκεστήκαμε στο να δούμε το γεφύρι από το ύψος των 200 – 300 μέτρων· και πάλι στο αυτοκίνητο για το επόμενο γεφύρι, που ήταν του Πετρωτού πάνω από τον Πετριλιώτη, παραπόταμο του Αχελώου. Αυτό ευτυχώς ήταν σε απόσταση μόλις πέντε λεπτών από το δρόμο.
Η επόμενη στάση μας θα ήταν το Πετρωτό ή Λιάσκοβο. Ενα όμορφο και νοικοκυρεμένο χωριό με περίπου 45 μόνιμους κατοίκους και 4 παιδιά στο σχολείο του! Αξίζει να δείτε τον πανέμορφο πετρόκτιστο ναό του Αγίου Νικολάου. Είχαμε πάλι την απορία τι γυρεύει ο θαλασσινός άγιος στα βουνά και έτσι προβληματισμένοι καθίσαμε για «τσιπράκια» στο μοναδικό καφενείο – ταβέρνα του χωριού, που λέγεται εμβληματικά «Μονοπώλιον». Τα μεζεδάκια ήταν απαξάπαντα εξαίρετα και η εξυπηρέτηση άψογη.
Με άλλα κουράγια, είναι η αλήθεια, ξεκινήσαμε για την Καλή Κώμη. Ο δρόμος πήγαινε στις πλαγιές του βουνού όλο στροφές και μέσα στο πράσινο, με τον Αχελώο στα αριστερά μας. Λίγο πριν από την Καλή Κώμη είδαμε την πινακίδα αριστερά για το φαράγγι Κώστιανο. Απ’ ό,τι μας είπε ο «ξεναγός» μας, πρόκειται για μια υπέροχη και απλή πεζοπορική διαδρομή 40 λεπτών.
Τέλος, μετά από 12 ευχάριστα και συγχρόνως «βασανιστικά» χιλιόμετρα από το Πετρωτό, φτάσαμε στην Καλή Κώμη, ένα χωριό κυριολεκτικά πνιγμένο στα νερά και στο πράσινο. Είναι ένας αρκετά απλωμένος οικισμός όπου, γυρίζοντάς τον, θα δείτε πολλές βρύσες και πολλά πέτρινα σπίτια η ηλικία των οποίων έχει ξεπεράσει τον αιώνα. Και εδώ υπάρχει η εκκλησία του αγίου της θάλασσας, που έχει ένα πολύ ενδιαφέρον τέμπλο φτιαγμένο όλο από πωρόλιθο. Στην Καλή Κώμη υπάρχει κι ένας όμορφος νεότευκτος ξενώνας, ο «Αλκιβιάδης».
Αφού περπατήσαμε αρκετά μέσα στο καταπράσινο χωριό κι αφού πληροφορήθηκα πως ο Αυχένας της Γκρόπας ήταν κλειστός, πήραμε προβληματισμένοι το δρόμο της επιστροφής. Βλέπετε, σχεδιάζαμε να περάσουμε από τον αυχένα της Γκρόπας στο νομό Τρικάλων για Ελάτη και Περτούλι. Ομως, ο καλός δήμαρχος μας έλυσε το πρόβλημα:
«Γιατί δεν πηγαίνετε για Σπάθη – Βατσουνιά κι από εκεί για Ροποτό – Ελάτη; Δεν είναι ψηλά από εκεί για να έχει πάγο. Το πολύ-πολύ να βρεις λάσπες». Πίσω, λοιπόν, στον ξενώνα μας στο Ανθηρό για ξεκούραση, φαγητό, άντε και κανένα αλκοολούχο!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΙΘΕΑ ΣΤΟΝ ΚΟΖΙΑΚΑ
Πρωινή έγερση, πρόγευμα και δρόμο. Είχαμε μια αγωνία για το τι θα συναντούσαμε, και όχι άδικα. Πάλι από το δρόμο που ήρθαμε, στροφή αριστερά στο δρόμο έξω από το Παλαιόκαστρο για Κεραμαριό – Σπάθες και από εκεί για Βατσούνια. Μέχρι εκεί άσφαλτος. Σε ένα τρίστρατο ρωτήσαμε έναν μάλλον κτηνοτρόφο, επί παλαιού Datsun, αν βγαίνει ο δρόμος για Ροποτό. Εισπράξαμε αρνητική κίνηση του κεφαλιού μαζί με το «τσ». Εμείς επιμέναμε. «Εχει πολλές λάσπες;» Ακολούθησε καταφατική κίνηση της κεφαλής. Δεν χάσαμε τη διάθεσή μας για κουβεντούλα. «Και αυτό το αυτοκίνητο (το Grand Vitara) δεν περνάει;» Τα χείλη του γυρίζουν προς τα κάτω στην κλασική έκφραση του «δεν ξέρω». Η επιμονή μας δεν έχει όρια. «Πώς θα πάμε Ροποτό;» Η κόψη της παλάμης του έδειξε τον ένα δρόμο, κουνήθηκε πάνω-κάτω 2 – 3 φορές και μετά λύγισε προς τα πάνω και έδειξε δεξιά. Ευχαριστήσαμε θερμά τον κτηνοτρόφο (οι γεωργοί δεν είναι τόσο λακωνικοί) και ξεκινήσαμε. Ακολουθήσαμε τις σαφείς οδηγίες και ως εκ θαύματος δεν χαθήκαμε.
Το τοπίο αποτελείται από λόφους γεμάτους δρυς και ο δρόμος είναι σχεδόν όλος από αργιλόχωμα (πηλός). Στην πρωινή μας ευτυχία προστέθηκε και η βροχή. Περάσαμε ένα μικρό ποταμάκι και άρχισε ένας Γολγοθάς. Σε αρκετά σημεία, η λάσπη ήταν πολύ παχιά, πάνω από τη μέση του τροχού. Η διαδρομή ήταν όλη κι όλη 4 – 5 χιλιόμετρα, αλλά με δυσκόλεψε πολύ. Λίγο να μην προσέξεις και παραμένεις… πρέσβης στις λάσπες των συνόρων Καρδίτσας – Τρικάλων μέχρι να σε βρουν – ξέχασα να σας πω ότι, κατά μια ολωσδιόλου διαβολική σύμπτωση, εκεί τα κινητά δεν έπιαναν. Δεν λέω, καλούτσικος οδηγός είμαι, αλλά τα εργαλεία κάνουν τον μάστορα, και πραγματικά το Grand Vitara έδειξε την κλάση του για άλλη μία φορά.
Στο Ροποτό συναντήσαμε την άσφαλτο και επιτέλους χαλαρώσαμε. Βγήκαμε στο δρόμο που πάει για Στουρναραίικα – Μεσοχώρα και στρίψαμε δεξιά για Καλογήρους – Βροντερό και Ελάτη. Το τοπίο από το Ροποτό και μετά αλλάζει. Τη θέση των λόφων παίρνει ο όγκος του Κόζιακα και μετά τα πλατάνια συναντάς αποκλειστικά έλατα. Οι Καλόγεροι είναι ένα όμορφο χωριό περίπου 120 μονίμων κατοίκων, με ξενώνες και εστιατόρια. Οπως και το γειτονικό Βροντερό, άρχισε να αναπτύσσεται τουριστικά από τα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Η Ελάτη βρίσκεται στην απέναντι μεριά της κοιλάδας στα 900 υψόμετρο, κτισμένη αμφιθεατρικά στην απότομη πλαγιά του Kόζιακα. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα δύο χωριά, είναι τουριστικός προορισμός εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Είναι εξάλλου και το κεφαλοχώρι της περιοχής. Oι ντόπιοι την αποκαλούν ακόμα με την παλιά της ονομασία, Tίρνα. Είναι πνιγμένη στα πλατάνια και τα έλατα, και αποτελεί και το κέντρο τουρισμού της ευρύτερης περιοχής, με ξενοδοχεία, ξενώνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια, ταβέρνες και μπαράκια. Και πρέπει να σας πω πως είναι πολύ ωραία η Ελάτη by night!
O δρόμος συνεχίζει ανηφορικά για Περτούλι. Είναι 13 χιλιόμετρα από την Ελάτη, όλο καλή άσφαλτος. Πρώτα θα περάσουμε ένα διάσελο και θα βρεθούμε σε ένα οροπέδιο στα 1.200 υψόμετρο, που ονομάζεται Λιβάδια Περτουλίου. Τα Λιβάδια είναι όλο τρεχούμενα νερά και ρυάκια. Μου έχουν πει, μάλιστα, ότι τον Aύγουστο βγάζουν από εκεί ποταμίσιες καραβίδες. Στα Λιβάδια βρίσκεται και το χιονοδρομικό κέντρο Περτουλίου. Στην άλλη άκρη του οροπεδίου βρίσκεται το Περτούλι, που είναι ευρύτερα γνωστό από τη Σχολή Δασολόγων του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Eίναι ένα πανέμορφο χωριό με παραδοσιακά σπίτια από πέτρα, με ξύλινες στέγες, αλλά με λίγο μόνιμο πληθυσμό. Υπάρχουν όμως ξενοδοχεία, ταβέρνες και καφέ.
Εμείς, πάλι, επιλέξαμε άλλη διαδρομή. Λίγο έξω από την Ελάτη στρίψαμε αριστερά για τον οικισμό Βλάχα και από εκεί ακολουθήσαμε έναν υπέροχο δασικό δρόμο μέσα από τα έλατα και πλάι σε ένα μικρό ποτάμι (που έχει άγριες πέστροφες) και βγήκαμε στο Νεραϊδοχώρι. Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι ένας πολύ βατός χωματόδρομος συνήθως, εκτός κι αν έχει βρέξει πάρα πολύ. Από το Νεραϊδοχώρι ο κεντρικός δρόμος για το Περτούλι απέχει 4 χιλιόμετρα. Ετσι τελείωσε η όμορφη εκδρομή μας. Με ένα ωραίο φαγητό στην ταβέρνα του Παναγιώτη στο Περτούλι, με λίγο Ελάτη by night, με έναν καλό ύπνο στον καθαρό «ελατοαέρα» του Περτουλίου, με ένα καλό πρόγευμα και με τα 370 χιλιόμετρα που έπρεπε να οδηγήσω για να επιστρέψουμε στην Αθήνα.
ΠΩΣ ΠΑΜΕ
Από την εθνική οδό μέχρι τη Λαμία κι από εκεί για Δομοκό – Καρδίτσα – Μουζάκι. Συνολικά χιλιόμετρα από Αθήνα: 320 μόνο.
ΔΙΑΜΟΝΗ
Κεραμαριό (Δρακότρυπα, Τ/24450-61.470, www.keramario.gr). Το δίκλινο από 90 ευρώ με πρωινό.
Χριστίνα (Ανθηρο, Τ/24450-31.802, 6972-228.265, www.xristinahotel.gr). To δίκλινο από 50 ευρώ με πρωινό.
Δημόκριτος (Kαλόγηροι, Τ/24340-71.891/2). Το δίκλινο 65 ευρώ με πρωινό.
Hotel Παπαγιάννη (Περτούλι, T/24340-91.177). Το δίκλινο 65 ευρώ με πρωινό.
Ξενώνας Αλκιβιάδης (Καλή Κώμη, Τ/24450-31.511 & 6972-228.265, www.alkishotel.gr). Το δίκλινο από 40 ευρώ με πρωινό.
ΦΑΓΗΤΟ
Θα σας πρότεινα όπου φάγαμε κι εμείς. Στις ταβέρνες του Κεραμαριού, της Χριστίνας, στο Μονοπώλιο (Τ/24450-31.324) στο Πετρωτό, στον Δημόκριτο στους Καλογήρους και στην ταβέρνα του Παναγιώτη (Τ/24340-91.000) στο Περτούλι.
ΑΓΟΡΕΣ
Θα βρεθείτε σε μια περιοχή χωρίς τουρισμό και ξεχασμένη από τους ανθρώπους. Ο,τι βρείτε θα είναι σπιτικό και γνήσιο. Στον «πολιτισμό», στην Ελάτη επί παραδείγματι, στο Λίκνο θα βρείτε εξαίσια σπιτικά γλυκά. Το βύσσινο που αγόρασα ήταν καταπληκτικό!
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΝΤΙΝΟΣ ΚΙΟΥΣΗΣ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΙΚΟΣ ΕΞΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ
http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxgreece_1_11/04/2011_387018
