Η πόλη παραμένει ζωντανή και έχει να επιδείξει ένα εντυπωσιακά ανανεωμένο πρόσωπο Καθώς το πλοίο έμπαινε στο λιμάνι της Σούδας, άνοιξα το ραδιοφωνάκι μου και άρχισα να ψάχνω τους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπως κάνω πάντα όταν φτάνω σε μια πόλη. Στους 96,2 FM έπιασα κάτι ενδιαφέρον. «D-Code». Η Βανέσσα Λάμπρου στο μικρόφωνο. Η μουσική της υπέροχη. Η ζεστή φωνή της αποκαλύπτει τα πρώτα μυστικά για τον ταξιδιώτη: «Gravity club, στην ενετική τάφρο. Απόψε ο Μιχάλης Δέλτα, των Stereo Nova, μας ταξιδεύει με την ηλεκτρονική μουσική του». Κοιτάω το ρολόι μου, είναι δέκα και μισή. Προλαβαίνω. «Θα πρέπει να είναι μαζεμένη απόψε εκεί η ψαγμένη νεολαία της πόλης, καλό σημείο για να ξεκινήσω», σκέφτομαι, καθώς παρκάρω τη μοτοσικλέτα μου σε μια ήσυχη γωνιά της Πλατείας 1866. Κατηφορίζω την οδό Χάληδων, προσπερνάω τη Δημοτική Πινακοθήκη που στεγάζεται σ’ ένα υπέροχο νεοκλασικό αρχοντικό και στρίβω αριστερά στο στενάκι που χώνεται στην ενετική τάφρο. Μέσα στο club, χαμός! Δυνατή μουσική, και ακόμα πιο «δυνατή» διακόσμηση. «Ποιος έφτιαξε αυτές τις υπέροχες εικονογραφήσεις;», ρωτάω για να μπω στην παρέα που μου φάνηκε η πιο ενδιαφέρουσα. «Η Δήμητρα Ξηράκη, γραφίστρια δική μας, Χανιώτισσα, ταλέντο όπως βλέπεις». Χορός, μουσική, ποτά και η παρέα μεγαλώνει. Ο Γιώργος, ο φωτογράφος.
Ο Στέλιος και ο Κώστας, ορειβάτες, μέλη του τοπικού ορειβατικού συλλόγου. Η Βικτωρία. «Να και η Δήμητρα που έκανε τις εικονογραφήσεις», μου σύστησαν το όμορφο κορίτσι που ήρθε στην παρέα. Μαζί της και η Βανέσσα! Από κοντά, η φωνή της είναι ακόμα πιο ωραία, ερωτική, πολύχρωμη. Εξω από το club, φεύγοντας, δεν χορταίνω να την ακούω να μιλάει. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τόσο ζεστή τη φωνή της. Δίνουμε όλοι μαζί ραντεβού για την επομένη το πρωί στη «Μπουγάτσα Χανίων»
Στο τραπέζι μας έρχονται διαρκώς πιάτα γεμάτα με αυτή τη θεσπέσια μπουγάτσα που φτιάχνει ο κ. Γιώργος Μακράκης και ο συνέταιρός του Αντώνης Τωμαδάκης στο μικρό μαγαζί τους στην οδό Αποκορώνου 37, ίσως την καλύτερη μπουγάτσα της Ελλάδας. Μέσα στο τραγανοψημένο χειροποίητο φύλλο της (που μάλιστα δεν έχει αυγά ή βούτυρο) είναι τυλιγμένη η καλύτερη ποιότητα χανιώτικης μυζήθρας, λιωμένη και ζεστή, πασπαλισμένη με ζάχαρη και κανέλα αν θέλετε, κομμένη σε μικρά κομμάτια-μπουκίτσες, σκέτη κόλαση! Μετά, βγάζω το σημειωματάριό μου και σημειώνω τα μυστικά της πόλης.
Φεύγοντας, μου λέει η Βανέσσα: «Νομίζω ότι έχουμε ξανασυναντηθεί…». Δεν έχουμε ξανασυναντηθεί, αλλά της απαντάω. «Ναι. Ηταν πάνω σ’ ένα πλοίο, αυτό που με έφερε εδώ. Και θα ξανασυναντιόμαστε συχνά, έξι με οχτώ το απόγευμα, που είσαι στον αέρα». «Να ένας πομπός που είναι ταυτόχρονα και δέκτης», σκέφτηκα. «Να πώς εξηγείται η ζεστασιά της φωνής της…».
Εστιατόρια και ταβέρνες
«Πέρυσι άνοιξε το «Κουζίνα ΕΠΕ» στην οδό Δασκαλογιάννη 25, το ‘χει ο Μανώλης ο Μεσαρχάκης. Μαγειρεύει η μητέρα του, η κυρία Δέσποινα, κάθε πρωί και όταν τελειώσουν τα φαγητά, νωρίς το απόγευμα, το εστιατόριο κλείνει. Τα πουλερικά είναι δικά τους, ελευθέρας βοσκής, τα λαχανικά είναι από κήπους. Τώρα τον χειμώνα έχουν ένα εξαιρετικό πιάτο, χοιρινό με κάστανα, είναι απίστευτα νόστιμο! Υπάρχει κι ένα ακόμα πιο νόστιμο, αλλά δεν το φτιάχνει συχνά η κυρα-Δέσποινα, μπακαλιάρος με αγριοκολοκύθα. Το καλοκαίρι η κουζίνα ελαφραίνει και δροσερεύει, με πολλές σαλάτες και λαχανικά. Α, να πας να δεις και την τουαλέτα του μαγαζιού, που είναι η πιο art τουαλέτα σε όλη την Ελλάδα! Μετά είναι τα «Μπακαλιαράκια» στην οδό Ζυμπρακάκηδων 10, καινούργιο μαγαζί κι αυτό. Λίγα αλλά εκλεκτά πιάτα, με επίκεντρο τον θεσπέσιο τηγανητό μπακαλιάρο σκορδαλιά, σερβιρισμένο στη λαδόκολλα. Φάβα-όνειρο, λαχανοντολμάδες-ποίημα, σταμναγκάθι τραγανό, βρασμένο όσο πρέπει. Πεντακάθαρο μαγαζί, άκαπνο, με εξαιρετική διακόσμηση (πρόσεξε τα θαυμάσια ταβάνια). Αψογο σέρβις και λογικές τιμές.
Οταν θέλουμε να απολαύσουμε δημιουργική κρητική κουζίνα, πάμε στις «Πόρτες», στην οδό Πόρτου 48 στην Παλιά Πόλη, όπου η Susanna η Ιρλανδέζα μαγειρεύει το κουνέλι με σάλτσα δαμάσκηνου και μπράντι, τους χοχλιούς τους φτιάχνει γιαχνί και διάφορα τέτοια που μας τρελαίνουν. Χοχλιούς μπουμπουριστούς αξεπέραστους έχει ο «Χρυσόστομος» στη γωνία Δευκαλίωνος και Ικάρου, αλλά δεν είναι εύκολο να βρεις τραπέζι, ακόμα και τώρα τον χειμώνα. Το «Ταμάμ» στην οδό Ζαμπελίου 48 το ξέρεις, είναι σταθερή αξία από παλιά και δεν έχει χαλάσει, όπως και η ψαροταβέρνα «Μαθιός» και ο «Αποστόλης» στην Ακτή Ενώσεως. Για πίτσα πάμε στις «Πίτσες Μπλε» στην Χατζημιχάλη Νταλιάνη 41, ο Αλέξης εκεί φτιάχνει θαυμάσιες πίτσες με ζυμάρι ολικής άλεσης. Για σαλάτες, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος από το «Μεσογειακό», λίγο πιο κάτω στην Νταλιάνη, στο 36, όπου ο Μανώλης μεγαλουργεί με όλα τα κηπευτικά».
Ξενοδοχεία και ξενώνες
«Τους πήρε δύο χρόνια για να το ολοκληρώσουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό: ο παραδοσιακός ξενώνας «Μama Νena» (www.mamanena.gr) στην οδό Ζαμπελίου 30, στο ενετικό λιμάνι, είναι βγαλμένος μέσα από τις σελίδες ενός παραμυθιού. Τρία δωμάτια έχει όλα κι όλα, αρχοντικά και κουκλίστικα, με θέα στο ενετικό λιμάνι. Η Ματίνα και ο Γιώργος το έκαναν αυτό το θαύμα. Μετά είναι το «Vilelmine », στην οδό Μπέτολο 32 (www.vilelmine.gr), απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο. Το κτίριο είναι 100 ετών, άριστα συντηρημένο, και λειτουργεί ως ξενοδοχείο από το 2005. Εχει 10 δωμάτια. Ξεχωρίζει η τετράκλινη σουίτα του 3ου ορόφου, για την εξαιρετική θέα της. Δεν έχει πάρκινγκ ούτε και ασανσέρ, αλλά αυτά δεν είναι προβλήματα σχεδόν για κανέναν. Από τους παλιούς γνωστούς ξενώνες (που είναι πολλοί στα Χανιά), αυτός που ξεχωρίζει είναι η «Amphora» με τα είκοσι αρχοντικά δωμάτιά της, στην οδό Θεοτοκοπούλου 20. Πρόκειται για ένα ιστορικό κτίριο του 1300, θαυμάσια συντηρημένο, με πολλά τουρκικά και βενετσιάνικα στοιχεία. Τα δωμάτια του τρίτου ορόφου έχουν υπέροχη θέα στο ενετικό λιμάνι»
Τα μπαράκια
Λοιπόν, από τα παλιά, το «Fagoto» εδώ και 25 χρόνια συνεχίζει να παίζει την καλύτερη τζαζ και ροκ. Τα «Δύο Λουξ» έχουν τον καλύτερο καφέ της πόλης, εδώ και 25 χρόνια. Στο «Αρωμα», στο ενετικό λιμάνι πίνεις τον καφέ σου ή μια μπίρα «Χάρμα», που είναι η δική μας χανιώτικη μπίρα, και παρελαύνει μπροστά σου όλη η πόλη. Το «Kibar» είναι ο cult χώρος μας, όπως και το «Αbaba» με την ανατρεπτική διακόσμησή του (είναι και gay friendly μαγαζί). Το «Πολυτεχνείο»,… α, να πας οπωσδήποτε, δεν έχεις ξαναδεί τέτοιο στέκι: είναι και μπαρ, και καφέ, και χώρος έκφρασης και δημιουργίας, θα γνωρίσεις και τον Σπύρο που το έχει, φοβερός τύπος. Ο «Ασωτος Υιός», η «Ουσία» και το «Μικρό Καφέ» είναι ωραία καφέ μπαρ στο Κουμ-Καπί, έξω από τα ανατολικά τείχη, στον παραλιακό πεζόδρομο, όπου γίνεται χαμός από κίνηση, πρωί βράδυ. Και βέβαια το «GravityClub». Θα κατάλαβες ότι έχει ίσως την καλύτερη ηχητική εγκατάσταση
Του Στεφανου Ψημενου
